Bir çalışma masası, bir fincan kahvesi ve melodisi ile, ölümlü dünyanın yoğun sanat hayatına teneffüs müzikleri besteleyen Eşref Ziya sabreder, düşünür, sessizleşir ve herkesin ışıkları söndürdüğü vakitlerde açar kitabını, sayfalarca yazarak sabaha ulaşır. Mütevazice yaşadığı dünyada sağlam bir sanat haritası oluşturmasının sebebi, kendi pusulasını popüler kaygılardan uzak tutmasıdır.

Kent soylu bir müzik anlayışına sahip olan sanatçı Eşref Ziya, kentliliği modern zamana değerleriyle tutunma aracı olarak görmüş ve bu felsefesiyle, kentliliği basit bir üstünlük hırsı sayanları da yanıltmıştır. Kentlilik, ayakları yere basan ve aklı taşlanmamış sanatı ayakta tutmak için girişilen entelektüel bir savunmadır ona göre...

Sessiz kalmakla sükût etmek arasındaki farkı bilerek müziğe başlayan sanatçı, büyük harflerle yapılan etiket edebiyatından uzak durmuş, felsefesini sadeliğe ve asilliğe dayanan sanat üzerine kurmuştur.

Sanatın fikir estetiği üzerine kurulu olduğunu düşünen Eşref Ziya, tek yağmurda boyası akan beyinlere, gözleri hep duvara bakan sabitliğe ve aslını kaybetmiş sığ sanat anlayışına gülüp geçmiş ve "Nerede kalmıştık?" diyerek yoluna devam etmiştir.

Eşref Ziya'nın müziği, sadece alkış bekleyen kolaycı bir fikre sahip olmadığını derinliksiz ve yoz söylemlere sessiz kalmamakla göstermiştir. Alkışı, varlığı yetmeyen, yokluğu bitmeyen anlık tutkulara benzetir. Ona göre, önemli olan kalıcı bir sanat dili oluşturmaktır ve özgünlük alkış toplayan en büyük erdemdir.

Dünyanın nefes darlığı çeken bir senaryo olduğunu düşünen sanatçı Eşref Ziya, gerçeğin yanıltıcı bir parçası olmaktansa gerçeğin gerçeği olmaya karar vererek The Imam filminde gösterdiği oyunculuk performansıyla sanata tek taraflı bakanları şaşırtmış ve istikrarlı sanat anlayışını film karelerine de sığdırmayı başarmıştır.